Review
Political Communication, Digital Propaganda and Social Media in Terms of Action and Participation Relationship
Abstract
In the literature, political communication is known as a process in which the public is in contact with politics as an autonomous area between social life and the representation system, and politicians and political parties come into play. Digital propaganda, which is the focus of this study along with political communication, envisages the application of new and different techniques on digital platforms, especially in social networks and the internet. In this environment, social media tools such as Facebook and Twitter are highly preferred as the most effective digital propaganda environments in terms of speed, massiveness and interaction. In this context, the main purpose of the study is to examine the relationship between action and participation by considering propaganda within the social media mechanism. In this context, the transformation caused by digital culture; It has been examined in the social media environment with its cultural, political and economic dimensions. First of all, the theoretical framework was put forward and then how propaganda was used in the virtual dimension was discussed. Then, the relationship between digital propaganda and social media, network society, digital culture and digital citizen were evaluated. As a result, in line with the main thesis of the study, the theoretical basis of the participation and actions developed in the axis of digital propaganda was tried to be determined. In this way, it is emphasized that social media is a new socialization tool by examining the relationship of the individual with technology in the digital age. In this direction, a literature review was conducted in the study and at the end of the research, it was concluded that digital propaganda is quite different from traditional propaganda in terms of factors such as content, target audience, purpose and source.
References
- Aksu, O. (2017). Yeni toplumsal hareketler bağlamında sosyal medya kullanımı analizi: Kadın dernekleri. Açıköğretim Uygulamaları ve Araştırmaları Dergisi, 3(3), 146-159.
- Auerbach, J. & Castronovo, R. (2013). The Oxford handbook of propaganda Studies. USA: OUP.
- Aydoğan- Boschele, F. (2021). Dijital teknolojilerin vatandaşı ve politikası. Middle Black Sea Journal of Communication Studies, 6(2), 58-63.
- Avcı, Ö. (2018). “Propaganda çeşitleri”. İletişim ve Propaganda. Ed. Mehmet Karaca ve Celal Çakı, (ss.75-114) Konya: Eğitim Yayınevi.
- Avşar, S. (2004). Birinci dünya savaşında İngiliz propagandası. İstanbul: Kim Yayınları.
- Aziz, A. (2013). Siyasal iletişim. 4. Basım, Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
- Baltacı, C. & Eke, E. (2012). Siyasal propaganda araçlarının seçmen davranışı üzerindeki etkisine yönelik seçmen algısı: Isparta örnek olayı. Uluslararası Alanya İşletme Fakültesi Dergisi, 4(1), 115-126.
- Berkes, N. (1942). Propaganda nedir? Ankara: Recep Ulusoğlu Basımevi.
- Bernays, L. E (1928). Propaganda. US: New York Horace Liveright Inc.
- Bingöl, Y. & Tanrıver, N. (2011). Bilgi çağında değişen sosyal hareketler: Sanal eylemler, Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, 6 (1) ,131- 141.
- Black, J. (2001). Semantics and ethics of propaganda. Journal of Mass Media Ethics, 16 (2&3), 121–137.
- Bang, H. P. (2005). Among everyday makers and expert citizens, Remaking governance, Eds: Janet Newman, (pp. 159-179), Bristol: The Policy Pres.
- Bartlett, J. & Miller, C. (2011). Truth, lies and the internet a report into young people’s digital fluency, DEMOS, Truth, Lies and the Internet, 1-59, 04.05.2022, http://bufvc.ac.uk/copyright-guidance/mlr/index.php/site/329.
- Bramsted, E. (2008). Joseph Goebbels and the national socialist propaganda 1926-1939: Some Aspects. Austrailan Outlook, 8(2), 65-93.
- Brown, J. A. C. (1992). Siyasal propaganda. Çev. Yusuf Yazar, İstanbul: Ağaç Yayıncılık.
- Castells, M. (2006). Enformasyon çağı: Ekonomi, toplum ve kültür. İkinci Cilt: Kimliğin Gücü. Çev. Elif Kılıç, İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
- Chandler, D., & Munday, R. (2011). Oxford dictionary of media and communication. New York: Oxford Uni. Press.
- Clark, T. (2017). Sanat ve propaganda. Ankara: Ayrıntı Yayınları.
- Conserva, H. T. (2003). Propaganda techniques. Authorhouse, USA.
- Daver, B. (1968). Siyaset bilimine giriş. Ankara: Sevinç Matbaası.
- Demuyakor, J (2021). The Propaganda model in the digital age: A review of literature on the effects of social media on news production. Shanlax International Journal of Arts, Science and Humanities, 8 (4), 1-7.
- Digital 2021. (2021). Global Overview Report. We are social: 04.05.2022, https://wearesocial.com/uk/blog/ 2021/10/social-media-users-pass-the-4-5-billion-mark/
- Dilber, F. (2012). Seçmenlerin kitle iletişim araçlarından aldığı siyasal içerikli bilgilerden etkilenme düzeyi; Karaman ili seçmenleri üzerine bir alan araştırması. Gümüşhane Ün. İletişim Fak. Elektronik Dergisi, 1(4), 83-105.
- Domenach, J. M. (2003). Politika ve propaganda. İstanbul: Varlık Yayınları.
- Donath, J. S. (1998) Identity and deception in the virtual community. Communities in Cyberspace. Eds: M. A. Smith ve P. Kollock Peter, (ss. 22-58), Routledge: London.
- Dryzek, J., & Dunleavy, P. (2009). Theories of the democratic state. Basingstoke: Palgrave. Elllul J. (1965) Propaganda, New York: Knopf.
- Erkış, U. İ. & Summak, M. E. (2011). Propaganda ve dış politika. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu Dergisi, 14(1-2), 293-310.
- Farkas, J. & Neumayer, C. (2018). Disguised propaganda from digital to social media. Second International Handbook of Internet Research, Eds: J. Hunsinger, M. Allen and L., Klastrup, (pp. 707-723), Dordrecht: Springer.
- Faris, R. M., Hal R., Etling, B., Bourassa, N., Zuckerman, E. & Benkler, Y. (2017). Partisanship, propaganda, and disinformation: Online media and the 2016 U.S. Presidential Election, Berkman Klein Center for Internet & Society Research Paper, 1-142.
- Gerbaudo, P. (2021). Siber özerklikten siber popülizme: Dijital aktivizmin ideolojik tarihçesi. (Çev. C. Arslan), Yeni Medya Kuramları II. Ed. Filiz Aydoğan, (ss. 83-101), İstanbul: Der Yayınları.
- Göksu, O. (2018). Siyasal iletişim “iktidar” için yapılır. Konya: Literatürk Academia.
- Güven, S. (2017). Siyasal iletişim sürecinin dönüşümü siyasal katılım ve iletişim. Tojdac, 7(2), 175-191.
- Güz, N., Yegen, C. & Aydın, B. O. (2019). Dijital propaganda ve politik başarı: 24 Haziran 2018 Cumhurbaşkanlığı seçiminin Twitter analizi. Erciyes İletişim Dergisi, 6 (2), 1461-1482.
- Herman, E. S. & Chomsky, N. (1988). Manufacturing consent: The Political economy of mass media. Rome: Pantheon.
- Heywood, A. (2019). Siyaset teorisine giriş. İstanbul: Küre Yayınları.
- Hitler, A. (2016). Kavgam. İstanbul: Toker Yayınevi.
- İşleyen, M. (2018). Siyasal katılım ve sosyal medya. Konya: Literatürk Academia.
- Jowett, G. S. & O’Donnell, V. (2011). Propaganda & persuasion. First Print. USA: Sage Publications.
- Jowett, G.S. & O’Donnell, V. (2012). Propaganda & persuasion. USA: Sage Publications.
- Kalender, A. (2005). Siyasal iletişim. Konya: Çizgi Kitabevi.
- Karagöz, K. (2013). Yeni medya çağında dönüşen toplumsal hareketler ve dijital aktivizm hareketleri. İletişim ve Diplomasi, 1(1), 131-156.
- Karakuş, M. (2021). Gelenekselden dijitale propaganda araçlarının dönüşümü. Selçuk İletişim, 14 (1), 462-491.
- Kavanagh, S., Epstein, H., & Schulten, K. (2011). Who are the 99%? Ways to teach about occupy Wall Street, New York: Newyork Times.
- Keller, T. R., & Klinger, U. (2019). Social bots in election campaigns: Theoretical, empirical and methodological implications. Political Communication, 36(1), 171–189.
- Kentel, F. (1991). Demokrasi kamuoyu ve siyasal iletişime dair. Birikim Dergisi, 30, 39-44.
- Koruga, P., Baca, M., & Fotak, T. (2011). Comparison of communication of political parties over the ınternet in Slovenia and Croatia. i-Society 15.04.2022,https://www.semanticscholar.org/paper/Comparison-of-Communication-of-Political-Parties-in-Koruga-Baca/6c426293f3c670aeeaee9e45914b846d0b3f (04.05.2022).
- Köktürk, G. V. (2020). Propagandanın değişen görünümü. Turkish Studies, 15(8), 3593-3608.
- Köseoğlu, Y. & Al, H. (2013). Bir siyasal propaganda aracı olarak sosyal medya. Akademik İncelemeler Dergisi, 8(3), 103-125.
- Lasswell, H. (1927). The theory of political propaganda. The American Political Science Review, 21(3), 627-631.
- Laughey, D. (2010). Medya çalışmaları, teoriler ve yaklaşımlar. İstanbul: Kaldeon Yayınları.
- Lock. I. & Ludolph. R. (2020). Organizational propaganda on the internet: A Systematic review. Public Relations Inquiry, 9(1), 103-127.
- Mutlu, E. (2012). İletişim sözlüğü. Ankara: Sofos-Kıta Basın Dağıtım Yayıncılık.
- Neyazi, A. (2020). Digital propaganda, political bots and polarized politics in India. Asian Journal of Communication, 30(1), 39-57.
- Özdağ, Ü. (2003). Propaganda üzerine. 21. yüzyılda Türk dünyası jeopolitiği-Muzaffer Özdağ’a Armağan. Der. Kolektif, (ss.250-270), Ankara: ASAM.
- Özer, M. A. (2014). Siyasal iletişimin algılama yönetiminde rolü. HAK-İŞ Emek ve Toplum Dergisi, 3 (7), 168-197.
- Özsoy, O. (1998). Propaganda ve kamuoyu oluşturma. İstanbul: Alfa Yayınevi.
- Pekkaya, M. & Çavuşoğlu, H. (2016). The effect of political propaganda tools on elector’s preferences: The samples of Zonguldak. Osmangazi Un. Journal Of Economics And Administrative Sciences, 10 (3), 91-117.
- Shultz, R. H. & Godson, R. (1984). Dezenformatsia: Active measures in Soviet strategy. Washington: Pergamon- Brassey’s.
- Sproule, M. J. (1994) Channels of propaganda. Bloomington: EDINFO Press.
- Sparkes-Vian, C. (2019). Digital propaganda: The tyranny of ignorance. Critical Sociology, 45(3), 393-409.
- Stromer-Galley, J. (2019). Presidential campaigning in the internet age, Oxford University Press, Oxford.
- Taylor, P. M. (2003). Munutions of the mind a history of propaganda from ancient world of the present era, Manchester & New York: Manchester Un. Press.
- Terence, Q. H. (1997). Propaganda and psichological warfare. New York: Random House Inc.
- Torun, A. (2018). Medya ve tarih yazımı: Birinci dünya savaşında propaganda aracı olarak basın ve gazeteler. Algı illüzyon gerçeklik, Kolektif (17-72), Ankara: İmge Kitabevi.
- Yetkin, B. (2018). Siyasal iletişimin dijital propaganda makineleri: Botlar. Ata İlet Dergisi, 16, 51-72.
- Yıldız, M. (2012). Bir siyasal iletişim aracı olarak meclis televizyonu. Yasama Dergisi, 20, 5-37.
Year 2023,
Volume: 13 Issue: 4, 1593 - 1619, 21.02.2024
Abstract
Literatürde siyasal iletişim, toplumsal yaşam ve temsil sistemi arasında özerk bir alan olarak kamuoyunun siyaset ile ilişkiye geçtiği, siyasetçilerin ve siyasal partilerin devreye girdiği bir süreç olarak bilinir. Siyasal iletişimle birlikte bu çalışmanın odağında yer alan dijital propaganda ise yeni ve farklı tekniklerin özellikle sosyal ağlar ve internet ortamında dijital platformlarda uygulanmasını öngörür. Bu ortamda Facebook, Twitter gibi sosyal medya araçları en etkili dijital propaganda ortamları olarak hız, kitlesellik ve etkileşim açısından çok fazla tercih edilmektedir. Bu kapsamda çalışmanın temel amacı propagandayı sosyal medya düzeneği içinde ele alarak eylem ve katılımla ilişkisini incelemektir. Çalışmada söz konusu bu çerçevede dijital kültürün yol açtığı dönüşüm; sosyal medya ortamında kültürel, siyasal, ekonomik boyutlarıyla incelenmiştir. Öncelikle teorik çerçeve ortaya konmuş ardından propagandanın sanal boyutta nasıl kullanıldığı tartışılmıştır. Ardından dijital propaganda ve sosyal medya ilişkisi, ağ toplumu, dijital kültür ve dijital vatandaş konuları değerlendirilmiştir. Sonuçta çalışmanın temel tezi doğrultusunda dijital propaganda ekseninde gelişen katılım ve eylemlerin teorik temeli belirlenmeye çalışılmıştır. Çalışmada bu şekilde bireyin dijital çağda teknolojisi ile olan ilişkisi irdelenerek sosyal medyanın yeni sosyalleşme aracı olduğuna da vurgu yapılmaktadır. Bu doğrultuda çalışmada literatür taraması yapılmış ve araştırmanın sonunda da dijital propagandanın içerik, hedef kitle, amaç ve kaynak gibi faktörler bakımında geleneksel propagandadan oldukça farklı olduğu sonucuna ulaşılmıştır.
References
- Aksu, O. (2017). Yeni toplumsal hareketler bağlamında sosyal medya kullanımı analizi: Kadın dernekleri. Açıköğretim Uygulamaları ve Araştırmaları Dergisi, 3(3), 146-159.
- Auerbach, J. & Castronovo, R. (2013). The Oxford handbook of propaganda Studies. USA: OUP.
- Aydoğan- Boschele, F. (2021). Dijital teknolojilerin vatandaşı ve politikası. Middle Black Sea Journal of Communication Studies, 6(2), 58-63.
- Avcı, Ö. (2018). “Propaganda çeşitleri”. İletişim ve Propaganda. Ed. Mehmet Karaca ve Celal Çakı, (ss.75-114) Konya: Eğitim Yayınevi.
- Avşar, S. (2004). Birinci dünya savaşında İngiliz propagandası. İstanbul: Kim Yayınları.
- Aziz, A. (2013). Siyasal iletişim. 4. Basım, Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
- Baltacı, C. & Eke, E. (2012). Siyasal propaganda araçlarının seçmen davranışı üzerindeki etkisine yönelik seçmen algısı: Isparta örnek olayı. Uluslararası Alanya İşletme Fakültesi Dergisi, 4(1), 115-126.
- Berkes, N. (1942). Propaganda nedir? Ankara: Recep Ulusoğlu Basımevi.
- Bernays, L. E (1928). Propaganda. US: New York Horace Liveright Inc.
- Bingöl, Y. & Tanrıver, N. (2011). Bilgi çağında değişen sosyal hareketler: Sanal eylemler, Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, 6 (1) ,131- 141.
- Black, J. (2001). Semantics and ethics of propaganda. Journal of Mass Media Ethics, 16 (2&3), 121–137.
- Bang, H. P. (2005). Among everyday makers and expert citizens, Remaking governance, Eds: Janet Newman, (pp. 159-179), Bristol: The Policy Pres.
- Bartlett, J. & Miller, C. (2011). Truth, lies and the internet a report into young people’s digital fluency, DEMOS, Truth, Lies and the Internet, 1-59, 04.05.2022, http://bufvc.ac.uk/copyright-guidance/mlr/index.php/site/329.
- Bramsted, E. (2008). Joseph Goebbels and the national socialist propaganda 1926-1939: Some Aspects. Austrailan Outlook, 8(2), 65-93.
- Brown, J. A. C. (1992). Siyasal propaganda. Çev. Yusuf Yazar, İstanbul: Ağaç Yayıncılık.
- Castells, M. (2006). Enformasyon çağı: Ekonomi, toplum ve kültür. İkinci Cilt: Kimliğin Gücü. Çev. Elif Kılıç, İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
- Chandler, D., & Munday, R. (2011). Oxford dictionary of media and communication. New York: Oxford Uni. Press.
- Clark, T. (2017). Sanat ve propaganda. Ankara: Ayrıntı Yayınları.
- Conserva, H. T. (2003). Propaganda techniques. Authorhouse, USA.
- Daver, B. (1968). Siyaset bilimine giriş. Ankara: Sevinç Matbaası.
- Demuyakor, J (2021). The Propaganda model in the digital age: A review of literature on the effects of social media on news production. Shanlax International Journal of Arts, Science and Humanities, 8 (4), 1-7.
- Digital 2021. (2021). Global Overview Report. We are social: 04.05.2022, https://wearesocial.com/uk/blog/ 2021/10/social-media-users-pass-the-4-5-billion-mark/
- Dilber, F. (2012). Seçmenlerin kitle iletişim araçlarından aldığı siyasal içerikli bilgilerden etkilenme düzeyi; Karaman ili seçmenleri üzerine bir alan araştırması. Gümüşhane Ün. İletişim Fak. Elektronik Dergisi, 1(4), 83-105.
- Domenach, J. M. (2003). Politika ve propaganda. İstanbul: Varlık Yayınları.
- Donath, J. S. (1998) Identity and deception in the virtual community. Communities in Cyberspace. Eds: M. A. Smith ve P. Kollock Peter, (ss. 22-58), Routledge: London.
- Dryzek, J., & Dunleavy, P. (2009). Theories of the democratic state. Basingstoke: Palgrave. Elllul J. (1965) Propaganda, New York: Knopf.
- Erkış, U. İ. & Summak, M. E. (2011). Propaganda ve dış politika. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu Dergisi, 14(1-2), 293-310.
- Farkas, J. & Neumayer, C. (2018). Disguised propaganda from digital to social media. Second International Handbook of Internet Research, Eds: J. Hunsinger, M. Allen and L., Klastrup, (pp. 707-723), Dordrecht: Springer.
- Faris, R. M., Hal R., Etling, B., Bourassa, N., Zuckerman, E. & Benkler, Y. (2017). Partisanship, propaganda, and disinformation: Online media and the 2016 U.S. Presidential Election, Berkman Klein Center for Internet & Society Research Paper, 1-142.
- Gerbaudo, P. (2021). Siber özerklikten siber popülizme: Dijital aktivizmin ideolojik tarihçesi. (Çev. C. Arslan), Yeni Medya Kuramları II. Ed. Filiz Aydoğan, (ss. 83-101), İstanbul: Der Yayınları.
- Göksu, O. (2018). Siyasal iletişim “iktidar” için yapılır. Konya: Literatürk Academia.
- Güven, S. (2017). Siyasal iletişim sürecinin dönüşümü siyasal katılım ve iletişim. Tojdac, 7(2), 175-191.
- Güz, N., Yegen, C. & Aydın, B. O. (2019). Dijital propaganda ve politik başarı: 24 Haziran 2018 Cumhurbaşkanlığı seçiminin Twitter analizi. Erciyes İletişim Dergisi, 6 (2), 1461-1482.
- Herman, E. S. & Chomsky, N. (1988). Manufacturing consent: The Political economy of mass media. Rome: Pantheon.
- Heywood, A. (2019). Siyaset teorisine giriş. İstanbul: Küre Yayınları.
- Hitler, A. (2016). Kavgam. İstanbul: Toker Yayınevi.
- İşleyen, M. (2018). Siyasal katılım ve sosyal medya. Konya: Literatürk Academia.
- Jowett, G. S. & O’Donnell, V. (2011). Propaganda & persuasion. First Print. USA: Sage Publications.
- Jowett, G.S. & O’Donnell, V. (2012). Propaganda & persuasion. USA: Sage Publications.
- Kalender, A. (2005). Siyasal iletişim. Konya: Çizgi Kitabevi.
- Karagöz, K. (2013). Yeni medya çağında dönüşen toplumsal hareketler ve dijital aktivizm hareketleri. İletişim ve Diplomasi, 1(1), 131-156.
- Karakuş, M. (2021). Gelenekselden dijitale propaganda araçlarının dönüşümü. Selçuk İletişim, 14 (1), 462-491.
- Kavanagh, S., Epstein, H., & Schulten, K. (2011). Who are the 99%? Ways to teach about occupy Wall Street, New York: Newyork Times.
- Keller, T. R., & Klinger, U. (2019). Social bots in election campaigns: Theoretical, empirical and methodological implications. Political Communication, 36(1), 171–189.
- Kentel, F. (1991). Demokrasi kamuoyu ve siyasal iletişime dair. Birikim Dergisi, 30, 39-44.
- Koruga, P., Baca, M., & Fotak, T. (2011). Comparison of communication of political parties over the ınternet in Slovenia and Croatia. i-Society 15.04.2022,https://www.semanticscholar.org/paper/Comparison-of-Communication-of-Political-Parties-in-Koruga-Baca/6c426293f3c670aeeaee9e45914b846d0b3f (04.05.2022).
- Köktürk, G. V. (2020). Propagandanın değişen görünümü. Turkish Studies, 15(8), 3593-3608.
- Köseoğlu, Y. & Al, H. (2013). Bir siyasal propaganda aracı olarak sosyal medya. Akademik İncelemeler Dergisi, 8(3), 103-125.
- Lasswell, H. (1927). The theory of political propaganda. The American Political Science Review, 21(3), 627-631.
- Laughey, D. (2010). Medya çalışmaları, teoriler ve yaklaşımlar. İstanbul: Kaldeon Yayınları.
- Lock. I. & Ludolph. R. (2020). Organizational propaganda on the internet: A Systematic review. Public Relations Inquiry, 9(1), 103-127.
- Mutlu, E. (2012). İletişim sözlüğü. Ankara: Sofos-Kıta Basın Dağıtım Yayıncılık.
- Neyazi, A. (2020). Digital propaganda, political bots and polarized politics in India. Asian Journal of Communication, 30(1), 39-57.
- Özdağ, Ü. (2003). Propaganda üzerine. 21. yüzyılda Türk dünyası jeopolitiği-Muzaffer Özdağ’a Armağan. Der. Kolektif, (ss.250-270), Ankara: ASAM.
- Özer, M. A. (2014). Siyasal iletişimin algılama yönetiminde rolü. HAK-İŞ Emek ve Toplum Dergisi, 3 (7), 168-197.
- Özsoy, O. (1998). Propaganda ve kamuoyu oluşturma. İstanbul: Alfa Yayınevi.
- Pekkaya, M. & Çavuşoğlu, H. (2016). The effect of political propaganda tools on elector’s preferences: The samples of Zonguldak. Osmangazi Un. Journal Of Economics And Administrative Sciences, 10 (3), 91-117.
- Shultz, R. H. & Godson, R. (1984). Dezenformatsia: Active measures in Soviet strategy. Washington: Pergamon- Brassey’s.
- Sproule, M. J. (1994) Channels of propaganda. Bloomington: EDINFO Press.
- Sparkes-Vian, C. (2019). Digital propaganda: The tyranny of ignorance. Critical Sociology, 45(3), 393-409.
- Stromer-Galley, J. (2019). Presidential campaigning in the internet age, Oxford University Press, Oxford.
- Taylor, P. M. (2003). Munutions of the mind a history of propaganda from ancient world of the present era, Manchester & New York: Manchester Un. Press.
- Terence, Q. H. (1997). Propaganda and psichological warfare. New York: Random House Inc.
- Torun, A. (2018). Medya ve tarih yazımı: Birinci dünya savaşında propaganda aracı olarak basın ve gazeteler. Algı illüzyon gerçeklik, Kolektif (17-72), Ankara: İmge Kitabevi.
- Yetkin, B. (2018). Siyasal iletişimin dijital propaganda makineleri: Botlar. Ata İlet Dergisi, 16, 51-72.
- Yıldız, M. (2012). Bir siyasal iletişim aracı olarak meclis televizyonu. Yasama Dergisi, 20, 5-37.
There are 66 citations in total.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Public Administration, Policy and Administration (Other) |
| Journal Section | Review |
| Authors | |
| Early Pub Date | December 29, 2023 |
| Publication Date | February 21, 2024 |
| Published in Issue | Year 2023 Volume: 13 Issue: 4 |